نخل یا مُغ عنوانی است که به گیاهانی از خانواده نخلیان اطلاق می‌شود. بیش از همه گیاه خرما به نام نخل معروف است.
گونه نخل خرما در سال ۱۷۵۳ توسط آقای لینه نام‌گذاری علمی و معرفی شد. موطن اصلی نخل، نواحی شبه‌استوایی با میزان بارندگی کم است که میزان آب جهت آبیاری این گیاه کافی باشد.
گستردگی گونه خرما عمدتاً در نیمکرهٔ شمالی و در کشورهای ایران، پاکستان، عراق، عربستان و سایر کشورهای عربی حاشیهٔ خلیج فارس، همچنین بیشتر کشورهای شمال آفریقا و ایالات متحدهٔ آمریکا است و در نیمکرهٔ جنوبی نیز به‌طور پراکنده دیده می‌شود.
نخلستان‌های ایران در استان‌های فارس، خوزستان، بوشهر، هرمزگان، کرمان، یزد، کرمانشاه، ایلام و سیستان و بلوچستان پراکنده شده‌اند. در استان سیستان و بلوچستان خرمای مضافتی و ربی ، در استان خوزستان خرمای برحی و گنطار، در استان بوشهر خرمای کبکاب، در استان کرمان خرمای مضافتی و در استان هرمزگان خرمای مرداسنگ میناب و خرمای پیارم حاجی آباد معروفیت بیشتری دارند.
تیره نخلیان (Arecaceae) گیاهانی هستند درختی، درختچه‌ای یا بالارونده، خاردار، با برگ‌های بزرگ و چین‌خورده، دارای تقسیمات پَری یا پنجه‌ای؛ گل‌آذین گوشتدار، پانیکول یا سُنبله، اغلب دارای براکته‌های اسپات‌مانند، گل‌های یک یا دو-جنسی، منظم، ۶ گلپوش آزاد یا پیوستهٔ گوشتدار، ۶ پرچم یا بیشتر، معمولاً ۳ برچهٔ پیوسته و ندرتاً آزاد، یک تخمک، تخمدان فوقانی ۱ تا ۳خانه‌ای، ۳ تخمک و میوهٔ سته، و گاهی بسیار بزرگ. این گیاهان بومی نواحی گرمسیری هستند. در گویش بندری که در بخش اعظمی از هرمزگان رایج است به این درخت مُغ گفته می‌شود که کلمه‌ای باستانی است.
در ایران کشت نخل، همزمان با تشکیل حکومت هخامنشیان رونق گرفت. ارقام خرمای ایران بیش از ۴۰۰ رقم است و نقاط کشت خرما عبارتند از: خوزستان، بوشهر، فارس، سیستان و بلوچستان، کرمان، هرمزگان و چندی نواحی دیگر. شمالی‌ترین نقاط کشت این درخت در ایران، قصر شیرین و درهٔ فرخی در حدود ۱۵کیلومتری شمال غربی خور است